"In elke kreek kan wat zitten"
"De Sundarbans moet je voelen, ook al zie je een hele tijd geen wildlife je weet dat er wat zit, je weet dat na elke
bocht in een kreek of kanaal wat kan gebeuren."Zo omschreef onze vriend Pralay ooit de Sundarbans. Twee
jaar later deelden we zijn ervaring. Op safari in de Sundarbans betekent vanaf de boot in het struikgewas turen, in elke
kreek kan een paar ogen zichtbaar zijn. Je kijkt links, schrikt op van herrie rechts om nog net een grote zoutwaterkrokodil
het water in te zien glijden.
De Sundarbans op de grens van India en Bangladesh is het grootste mangrovegebied ter wereld. Een doolhof van waterwegen,
kanalen en kleine kreken doorsnijdt dit stelsel van eilanden en droogvallende slikplaten. Hier sluipen de beruchte mensenetende
tijgers rond. Er vallen jaarlijks enkele tientallen dodelijke slachtoffers: vissers die op hun bootje liggen te slapen,
of honingverzamelaars die in het seizoen de bossen intrekken voor de overheerlijke wilde honing. In het water wordt gejaagd
door meterslange krokodillen en varanen. Dit is een ruig gebied, een dreigende maar verpletterend mooie omgeving.
Niet alleen op de wilde eilanden geldt dit, ook de bewoonde eilanden waar de lokale bevolking hun leven leidt stralen
dit uit. De gemeenschappen worden beschermd door smalle eenvoudige dijken, bij de eerste de beste zware cycloon bezwijken
deze en staan de eilanden blank. Zeespiegelstijging is hier de dagelijkse realiteit zowel voor het wildlife als de mensen.
Het steeds verder oprukkende zoute water maakt gronden onvruchtbaar, graslanden waar herten grazen verdwijnen. De Sundarbans
staan onder grote druk maar dankzij het enorme oppervlak kan het gebied wel een stootje hebben.
In veel nationale parken weten gidsen en chauffeurs met vrij grote zekerheid waar ze wild kunnen aantreffen, in de
Sundarbans kan zelfs de meest ervaren gids niet meer dan gokken waar mogelijk wat te zien is. Groepjes herten die alert
op de oever staan te grazen, kingfishers die kleurrijk afsteken tegen de donkere mudflats en waadvogels die de voedselrijke
oevers afzoeken naar een maaltje; ze kunnen elk moment opduiken uit de muur van groen.
Op een aantal plaatsen mag je aan land, bij deze observatiepunten word je beschermd door hekken en afrasteringen.
Als je hier op verschillende tijdstippen komt, of een paar uur blijft zitten natuurlijk, zie je hoe het rijzende of dalende
tij de kreken droog laat vallen en weer vol laat lopen. De aanwezige zoetwaterreservoirs trekken veel dieren zoals de
mooie axisherten die hier hun dorst komen lessen.
Wil je de ultieme Sundarbans ervaring meemaken blijf dan slapen op de boot, val 's avonds in slaap met de geluiden
van de jungle en ontwaak terwijl de opkomende zon door de laaghande ochtendmist boven het water probeert te breken.
Ontbijt met één hand aan je bord en de andere aan je camera want je weet maar nooit....